به نام خدای خوبی ها

 سلا بچّه ها ی با هوش

 تابستان خوش می گذرد؟

 دوستان و هم کلاسی های شما هم شهریوری  شدند؟

 من که این چند  روزه را دارم با یک دانش آموز شهریوری درس های امتحانش را مرور می کنیم.

 شما   هم تا متوانید به دوستان و هم کلاسی هایتان کمک کنید تا موفّق شوند و مهر ماه را با هم خوش بگذرانید.

خاله فاطمه

نمی گذاریم خون کودکان معصوم پایمال  شود.

بچّه ها تنها نیستید.

مقاومت کنید.

در دنیای مجازی حتّی من وبلاگی  مدافع حقوق شما می مانم.

خاله فاطمه

به من می گفت: « مادر جان، وقتی من و داداش خونه ایم، درست نیست شما و خواهرم در حیاط را باز کنید؛ یا من می روم یا داداش. شاید یه مرد نا محرمی پشت در باشه؛ خوب نیست صدای شما را یه نا محرمی بشنوه.» خیلی حسّاس بود. با اینکه ما خوردمان رعایت می کردیم امّا همیشه حواسش بود، به خصوص به خواهرش.( شهاب، ص24)

یک روز گرم تابستان، با مهدی و چند تا از بچّه های محل، سه تا تیم شده بودیم و فوتبال بازی می کردیم. تیم مهدی یک گل عقب بود. عرق از سر و روی بچّه ها می ریخت. بچّه ها به مهدی پاس دادند، او هم فرصت خوبی برای خودش فراهم کرد؛ تو همین لحظه ی حسّاس، به یکباره مادر مهدی آمد روی تراس خانه شان که داخل کوچه بود و گفت: مهدی ، آقا مهدی، برای ناهار نون نداریم؛ برو از سر کوچه نون بگیر مادر. مهدی که توپ را نگه داشته بود، دیگه ادامه نداد. توپ را به هم تیمی اش پاس داد و دوید سمت نانوایی!

1.یادگاران، ص2.

در بین انسان ها مرسوم است اگر شخصی، خدمتی به آنها نمود سعی می کنند آن را جبران کنن و اگر نتوانستند حدّاقل کاری را که انجام می دهند از او تشکّر و قدردانی زبانی ویا عملی به جا می آورند که در اصطلاح به آن شکر منعّم گفته می شود، به عنوان مثال:

 روز معل?م که فرا می رسد اولیاء و دانش آموزان خدمت معلّم می رسند و از او تشکّر می کنند، این تشکّر یا به صورت زبانی است هم چون خسته نباشید، دست شما درد نکند ویا بالاتر از تشکّر زبانی، به صورت تشکّر عملی می باشد که با هدیه کردن یک شاخه گل و کادو به معلّم انجام می گیرد.

نکته قابل توجّه این است که وقتی دانش آموز شاخه گل را به معلّم هدیه می دهد، معلّم از او می پرسد، به چه دلیل این شاخه گل را به من می دهید؟

دانش آموز جواب می دهدبه دلیل زحمت هایی که در طول این مدّت برای من کشیده اید.

معلّم به دانش آموز می گوید: خیلی ممنون امّا من دارای حقوق و مزایا هستم و همه ی امکانات زندگی را دارم و احتیاجی به شاخه گل شما ندارم.

دانش آموز می گوید: بله معلّم، می دانم شما با یک شاخه گل و یا هدیه ی من ، فیر یا ثروتمند نمی شوید و احتیاجی به آن ندارید امّا من با این کار می خواهم بگویم، به یاد شما هستم و از زحمت هایی که شما در این مدّت کشیده اید قدردانی کنم.

پس چرا ما از معلّمی که یک سال برای ما زحمت کشیده و دارای حقوق و مزایا است بر خود وظیفه می دانیمو از او تشکّر و قدردانی زبانی و عملی می کنیم!

امّا نسبت به خداوند که انسان ها را از لطف خود خلق کرده و این همه نعمت، عنایت فرموده است که اگر انسان بخواهد نعمت ها را بشمارد و بیان کند قادر به آن نخواهد بود، تقدیر و تشکّر نداشته باشیم؟