کوتاهی آموزشگاه ها و وسایل ارتباط جمعی در این امر مهم، آنچنان فاجعه ای به بار می آورد که ما امروز در کشور های اسلامی شاهد آن هستیم، که چگونه فرهنگ غربی(آمریکایی و اروپایی) یا فرهنگ شرقی(مارکسیسم) جای فرهنگ اسلامی را گرفته و موجب اضمحلال استقلال و نابودی وحدت بین مسلمین شده و اختلاف افکار و عقاید را به وجود آورده اند. به فراموشی سپردن فرهنگ اسلامی موجب شده زندگی فردی و اجتماعی دگرگون شود و از عالی به دانی سقوط نماید؛ و این، نوعی پوچی و بیهودگی است که فرهنگ اسلامی با آن مخالف است. این جاست که حضرت علی(ع) می فرماید:(علّموا صبیانکم ما ینفعهم الله به لا یغلب علیهم المرجئه برأیها_ترجمه: آنچه را که خدا به وسیله ی آن، نفع می رساند؛ به کودکان خود بیاموزید تا گمراهان، افکار و عقلید خویش را برآنها تحمیل ننمایند.)(بحار الانوار،ج2،ص17، روایت39،طبع تهران)

میراث های فرهنگی که مانع رشد و ظهور انسانیت انسان است (مثل تعصب های جاهلی)، باید نابود شده و از بین برود. آنچه که در جهت رشد زندگی انسانی و عقلانی جامعه هست، باقی بماند. میراث فرهنگی را باید ارزیابی کرده و با محک ارزش های انسانی و عقلی، تقوا و معنویت سنجید و در صورتی که منافات با رشد و قوام انسان نداشت، حفظ نمود و تبلیغ کرد و فرزندان جامعه را با آن آشنا ساخت.

این امر به ما می آموزد که اگر در جامعه های دیگر، آثار هنری ورسوم انسانی، وجد داشته یا دارد، آنها را بشناسیم و به دجامعه ی خویش منتقل کنیم، در این باره امام علی(ع) می فرماید:(اطلبوا العلم و لو بالصین_ترجمه:علم را طلب کنید؛ اگر چه در چین باشد.)( بحار الانوار، ج2، ص32، روایت 21، طبع تهران) لازم به ذکر است که در آموزش فرهنگ اسلامیبه کودکان، نوجوانان و جوانان باید این مطلب مهم، تأکید شود که ئ:مسأله ی اساسی در فرهنگ اسلامی، تعالی انسان است؛ و انسان باید برای تعالی خویش، دو راه (سقوط) و (عروج) را بشناسد؛ با عوامل تکامل و انحطاط، آشنا شود و تاریخ را که نمونه ی بارز این معنا و بیانگر سقوط و عروج یک جامعه و نیز رودررویی دو انسان یا دو گروه انسان های متضاد است( گروهی در جهت حق، مانند انبیای عظام_ صلوات الله علیهم أجمعین_ و گروهی در جهت باطل مانند نمرود، فرعون وغیره)مورد مطالعه ی دقیق قرار دهد. قرآن نیز که از تاریخ گذشتگان سخن می گوید، به خاطر این نکته است که انسان عبرت بگیرد و متذکر شود؛ به حقیقت خویش واقف گردد و گام به راه باطل_ که همانا راه شیطان است_ نگذارد.

تعقل و تدبر در آثار گذشتگان و تجزیه و تحلیل و نقد آنها به معنای بها ندادن و ارزش قائل نشدن به آنها نیست؛ بلکه مقصود این است که اگر نقاط ضعفی در عقاید قبلی و استنباط مسائل بوده، معلوم گردد و جای آن را، نقاط قوت پر کند. جامعه ای که در آن، تلاش، تفکر و تعقل نیست، رشد و ترقی در آن وجود ندارد. بعکس، در جامعه ای که از این اصول پیروی می کنند و به فرهنگ، توسعه می بخشند، رشد و تکامل و تغییر و تحول وجود دارد. اسلام خواهان توسعه ی فرهنگ اسلامی است؛ اما توسعه ای که در پرتو استقلال و اراده ی مستقل مسلمین باشد، نه توسعه ای که در کنارش وابستاگی فرهنگی و سیاسی وجود داشته باشد، زیرا بنای فرهنگ اسلامی بر شناخت خدا و عروج انسان به سوی(الله) است. در صورت وابستگی فرهنگی، نوعی انحراف در فرهنگ اسلامی به   وجود خواهد آمد( فرهنگ التقاطی).فرهنگ التقاطی نمی تواند انسان را به مطلوبش_ که رسیدن به مرحله ی قرب به خدا و الهی شدن است_ برساند.

فرهنگ اسلامی، برای ساختن جامعه ی انسانی_ به طوری که بر اساس فکر صحیح، حرکت و عمل نماید_ از اجتماع کوچک خانواده شروع می کند و به اجتماع بزرگ جهانی می رسد و اجتماعات را به محبت، نیکو کاری ، تقوا و ارتباط انسانی با یکدیگر دعوت می کند.

فرهنگ اسلامی، تنها به تعلیم دانش اکتفا نمی کند؛ بلکه به همراه دانش، به تزکیه نیز پرداخته و آلودگی های روحی را از بین می برد و قوای انسانی را منور به نور الهی می گرداند و به سوی شکوفا شدن و رسیدن به فعلیت رهنمون می شود. همچنانکه امروز                                                    ، انقلاب اسلامی ایران، بر این اساس ، به رهبری امام خمینی(ره) و شهیدان پیرو خط امام به وجود آمد.

دست های مرموزی که وسایل تفریح نا سالم را در مقابلب تفریحات سالم ترویج می کنند، بسیار است؛ به گونه یی که جامعه را قهراٌ به سوی تفریحات غلط و خطرناک می کشانند. علی (ع) می فرما ید:(در لذتی که پشیمانی آورد، و در شهوت و میلی که دردی را به دنبال داشته باشد؛ خیری نیست.)(غررالحکم،ص354) اگر اجتماعی خواهان نیکروزی است، باید به این گفته توجه کند، و دور اندیش باشد و عواقب کار ها را بسنجد. شهوت ها و لذت های زود گذر را از دریچه ی عواقب و نتایجش مطالعه کند، و پایان تفریحات نا سالم و شهوت رانی های نابجا را در نظر بگیرد، و از آن دوری گزیند.

    محیط هر انسانی، عبارت از کلیه ی اشیاء یا حوادث و اتفاقاتی است که در اطراف او واقع شده)؛ خواه مادی باشد یا معنوی).(مقدمه ی روانشناسی، ص 104) محیط بیرونی کودک، محیط قبل و بعد از تولد او می باشد. محیط بعد از تولد، به کلیه ی عوامل خارجی(محیط خانه، مدرسه، اجتمع و...) که در پی تولد بر کودک اثر می گذارند و همواره متغیر هستند، گفته می شود.

    کودک با روح پاک، ذهنی صاف و استعدادهایی به فعلیت نرسیده، پا به محیط خارج از رحم میگذارد، بر این اساس، باید توجه داشت که او در دوران اولیه ی زندگی اش تابع محیطی است که در آن زندگی می کند، و در این دوره خود را کاملاٌ نیازمند به دیگران می بیند. تمام افکار و خطوط را از محیطی که در آن زندگی می کند می گیرد و فقط تأثیر پذیر است، و در معرض انفعال از هر چیزی که مشاهده میکند و هر سخنی که می شنود قرار دارد؛ کودکی که در محیط سالم با والدین صالح مصاحبت داشته باشد، به گفتارو افعال نیکو روی خواهد آورد. بنا براین، محیط می توانند برانگیزاننده ی میل ها و رغبت ها در جهت منفی باشد، و کودک را به جانب پستی ها سوق دهد و از او موجودی منحرف، بدبین، خشن و عقده ای بار آورد، نیز می تواند سوق دهنده ی تمایلات در جهت مثبت بوده، صفات انسانی را در کودک ایجاد نماید.

فرهنگ اسلامی گویای این است که برای خود بودن، و برای خود زیستن، و در خدمت موجود ناقص قرار گرفتن، پوچی و بیهودگی است؛ اما برای خدای بزرگ بودن و به خاطر او زیستن و با سیر به سوی او، کامل شدن، بیرون آمدن از پوچی و بیهودگی و داخل شدن درز طریق حق می باشد. در دیدگاه فرهنگ اسلامی، بهترین روش زیستن و تربیت، در تقوای الهی نهفته است. کتاب های علمی، عقیده، آثار هنری، طرز تفکر، اخلاق و رسوم وغیره که بعد از مرگ فرد در جامعه باقی می ماند؛ همچنین کتابخانه ها ، آثار علمی، ادبی، هنری و مسائل اخلاقی که از نسل های گذشته باقی مانده است، میراث های فرهنگی ای است که به نسل جدید انتقال می یابد. هر جامعه ای خود را موظف می داند تا آنچه که از میراث های فرهنگی جامعه های گذشته باقی مانده و آنچه را خود کسب کرده و به دست آورده است، به جامعه ی جدید و نسل نو انتقال دهد تا با بهره مندی از آنها به آثار جدیدی دست پیدا کنند. پشت پا زدن به میراث های فرهنگی و به کار نگرفتن آنها در فرهنگ جدید، موجب بروز اختلاف عقاید و افکار و نیز ضربه بر پیکر استقلال و وحدت جامعه می شود؛ علاوه براین، باعث محروم ماندن نسل جدید از تجربه های گذشتگان می گردد.

روزی امام علی(ع)با جمعی از یاران از کوچه ای عبور می کردند، پیرزنی را دیدند که با چرخ نخ ریسی مشغول ریسندگی بود، امام(ع)از پیرزن سؤالی پرسیدند:ای پیرزن! خدای خود را به چه چیزی و چگونه شناختی؟

پیرزن به جای جواب ، دست از چرخه ی چرخ برداشت، و طولی نکشید چرخ نخ ریسی، پس از چند مرتبه دور زدن از حرکت ایستاد. پیرزن پس از توقف چرخ گفت:یا علی (ع) چرخ به این کوچکی برای گردش و چرخیدن احتیاج به شخصی همچون من دارد، آیا ممکن هست افلاک(جهان) با این عظمت، بدون مدبری دان و حکیم و آفریینده ای توانا و عظیم با نظم معین به حرکت درآید و از گردش باز نایستد؟

امام علی(ع) رو به اصحاب کرد و فرمود:

مانند این پیرزن خدا را بشناسید.1

1.نشریه طلیعه،ص16.

سلام قشنگ به بچه های پاک و مهربون

کودکانی که خدا را دوست دارند. کار های خوب می کنند. حرف های بابا و مامانشان را گوش می دهند. به بزرگترها کمک میکنند. به دوست هایشان کمک میکنند. ایران را دوست دارند. می خواهند وقتی بزرگ شدند کار های خوبی را که پادشاهان ایران و امام خمینی(ره) و شهیدان کردند را انتجام بدهند و ادامه بدهند. بعد به مردم کنند و آدم هایی که بچه های مظلوم و خوب را اذیت میکنند را ادب کنند. بیایید با هم قول بدهیم که کمک کنیم و خوبی کنیم تا امام زمان(عج) مهربون ظهور کند و آدم های بد و اذیت کننده ی مظلومان جهان را ادب کنند.

1. 
   
   شعر کودکانه مورم و دانه می برم
   
   مورم و دانه می برم
   
   دانه به لانه می برم
   
   شش پا و دو شاخک دارم
   
   صحرا می رم دون می آرم
   
   اینجا می رم اونجا می رم
   
   پایین میام بالا میرم
   
   تنهایی سخته کار من
   
   سنگینه خیلی بار من
   
   جمع می شویم با مورچه ها
   
   صف می کشیم تو باغچه ها
   
   دنبال هم مثل قطار
   
   با هم می ریم دنبال کار
   
   کار می کنیم کار می کنیم
   
   گندمو انبار می کنیم
   
   تا وقتی که از آسمان
   
   پایین میاد برف و باران
   
   تو لونه بی دون نباشیم
   
   زار و پریشون نباشیم